“ ’t Zijn harde tijden, als d’ oorlog woedt in ’t land”, zo citeerde mijn grootvader uit een gedicht over de waan van de oorlog. Het is niet vanzelfsprekend om 69 jaar na datum de slachtoffers van de nucleaire bombardementen op de Japanse steden Hiroshima en Nagasaki te gedenken, zeker niet nu de oorlog volop woedt. Strikt genomen niet in eigen land, maar toch aan de Europese grenzen (Oekraïne/Rusland) en alleszins binnen het bereik van de sociale media (Syrië/Irak, Palestina-Israël) en in de harten van de mens. Het doet pijn om uitgerekend 100 jaar na het uitbreken van WO I geconfronteerd te worden met (opnieuw) de onmacht van de wereldgemeenschap om aan die ‘mediagenieke’ conflicten én de andere conflicten die nu even onder de radar blijven, een eind te maken.
De jaarlijkse Hiroshima-Nagasakiherdenking in de Gentse binnenstad is een initiatief van Vredesoverleg Gent om de honderdduizenden slachtoffers van de kernwapens te gedenken én te streven naar algemene nucleaire ontwapening.
Na het vredesconcert met De 2de Adem in de Sint-Niklaaskerk werd de herdenking verder gezet met veel én aandachtig volk aan de Gras- en Korenlei aan de Sint-Michielshelling, twee korte toespraken en de tewaterlating van lampionnen op het water van de Leie om de doden te herdenken.
Namens het Gents stadsbestuur dankte schepen en waarnemend burgemeester Elke Decruynaere het Vredesoverleg Gent om de aandacht te blijven vestigen op de nucleaire gruwel (kernenergie, kernafval, kernwapens, kernrampen) en de impact ervan op toekomstige generaties. Elke Decruynaere bekeek deze herdenking door de ogen van een kind. In al hun onschuld en kwetsbaarheid staan kinderen symbool voor de waanzin van de oorlog die iedereen en alles treft. Zowel militaire als burgerlijke doelwitten, zowel moeders, vaders, zonen en dochters. En eens moet je dat oorlogsverhaal, soms gedwongen door de onvermijdbare actualiteit zoals nu in Gaza, toch aan je kinderen vertellen. Omdat je hoopt dat door niet te vergeten, de geschiedenis zich niet zal herhalen.
Elke Decruynaere wil de kernwapens de wereld uit. Want hun dreiging blijft. In plaats van te investeren in steeds dodelijker technologie moeten we juist investeren in diplomatie en overleg.
De wereld staat opnieuw in brand. We slagen er als mensheid niet in om genocides voor te zijn, militair opbod te ontkrachten. En ze verwees naar Abdullah, een jongetje (uit België?) op het Tv-nieuws van die dag, dat later geen kapper of brandweer man wilde worden, maar de keuze had tussen jihadstrijder of martelaar bij een aanslag.
Tot slot deed schepen Decruynaere een dubbele oproep. Laat deze bijeenkomst niet louter een herdenking maar ook een actie zijn, een krachtige oproep om kernwapens de wereld uit te bannen. En laat kinderen nog kind zijn. Laat ouders niet vrezen voor het leven van hun dochter, van hun zonen.
Verder moesten er volgens dit verdrag onderhandelingen beginnen, die moeten leiden tot een verbod op kernwapens. België is in deze niet de flinkste van de klas, toont geen initiatief of werkt ronduit tegen. Het schendt bovendien het artikel 2 van het verdrag dat de opslag van kernwapens in een niet-kernwapenstaat als België verbiedt. En als klap op de vuurpijl bereidt België de aankoop ter waarde van 6 miljard euro voor van nieuwe gevechtsvliegtuigen F35 die de gemoderniseerde kernbommen moeten ‘afleveren’.
België kan op de nieuwe herzieningsconferentie in 2015 over kernwapens in New York geen schitterend palmares voorleggen. Dan scoorden landen als bijvoorbeeld Oostenrijk en de Marshalleilanden beter. Pieter Teirlinck deed een oproep tot de aanwezige gemeenteraadsleden en parlementsleden (wij zagen er van sp.a, CD&V en Groen – sorry voor de anderen die we in het talrijke publiek niet onmiddellijk opmerkten) om ervoor te zorgen dat de toekomstige federale regering zich engageert om het starten van een kernwapenconventie mogelijk te maken. Ook moet de nieuwe regering met de Verenigde Staten afspraken maken om zo snel mogelijk hun kernwapens terug te trekken uit ons land. Pieter Teirlinck riep het brede middenveld op om nee te zeggen tegen de mogelijke aankoop van de nieuwe F35-vliegtuigen.
Na de toespraken lieten de aanwezigen 69 lampionnen (1 voor elk jaar sinds de kernbommen op Japan) te water om naar Oosterse gewoonte de doden van Hiroshima en Nagasaki en bij uitbreiding alle oorlogsslachtoffers te gedenken. De ingetogen ceremonie werd van op de houten gondel van Viadagio vzw van Ip Man muzikaal begeleid door de Japanse sopraan Kyoko Ishida en de harpiste Lakhsmi Mathieu. Heel toepasselijk hoorden we van Lakhsmi het lied Twee Koningskinderen “Het waren twee koningskinderen, zij hadden malkander zo lief. Zij konden bijeen niet komen, het water was veel te diep.”
http://vredesoverleggent.org/
http://www.de2deadem.info/
https://www.facebook.com/kyoko.ishida.948
http://www.lakshmi.be/
http://www.viadagio.be/
Dit artikel werd eerst gepubliceerd op Gentblogt op 14.08.2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten