Gisteren op die mooie, warme zomerse lentedag van 25 april 2007 overleed mijn schoonmoeder. Met dit gedicht van Adriaan Morriën (1912-2002) neem ik afscheid van haar.
Ouderdom
De ouderdom verzacht het sterven.
De hand, te zwak om zich te heffen,
rust op het laken met de vrede der berusting.
De wereld werd een boomtak voor het raam,
een vogelzwerm op zoek naar zomer.
De liefde wordt een bevende gedachte,
een spreken van de vezels en een zingen
van 't bloed, een winter van herinneringen.
De vorst heeft zachtheid en de zomer sneeuwt.
Vrouwen zijn licht en brozer dan haar glimlach.
En zelfs de dood is ons behulpzaam:
hij tilt ons zeer voorzichtig uit het koude bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten