Een zee van tijd voor Dirk Van Esbroeck

Mijn neef Dirk Van Esbroeck overleed deze morgen. En ik behoorde tot zijn familiale "fanclub" van bij het begin met de groep Rum en de eerste LP's tot de periode met Juan Mansondo, Alfredo Marcucci, Christel Borghlevens & Johan De Baedts en Guido Desimpelaere. Ik heb concerten van hen meegemaakt in kleine theaters in Gent, in de aula van de universiteit in Antwerpen, benefietconcerten, 11 juli-vieringen in Aalter, Gent (heerlijke optredens met het werk van de dichters Richard Minne en Jan Van Nijlen, de indrukwekkende Islandsuite) en op de Grote Markt in Brussel met Laïs, poëzie in het Vlaams Parlement, intieme avant-premières in een schuur 'op den buiten', de Ancienne Belgique in Brussel en nog teveel om op te noemen. En telkens genoten, ook nadien van de aangename compagnie van Dirk & Dotje en de troep collega-muzikanten.

Internetsgewijs blijkt hoe geliefd en gekend Dirk & Co wel zijn. Huub Colla publiceerde (o.a.) op Indymedia een overzicht dat je ook in andere media kon terugvinden. De VRT radio en televisie brachten hem een gepaste hommage. In 2006 interviewde radiomaker Pat Donnez Dirk Van Esbroeck. Je kunt het gesprek via deze link herbeluisteren. Donderdag (24 mei) herdenkt Radio 1 Dirk Van Esbroeck in "De groote boodschap" en zondag (27 mei) is er een extra uitzending van het Radio 1-programma "Titaantjes", helemaal gewijd aan de zanger en muzikant.

Dirk was een poëzieliefhebber, zette zijn geliefde gedichten op muziek en maakte die daardoor toegankelijker voor het grote publiek. Ik houd zijn gedachtenis (ik zal hem missen) hier wat vast met één van de vele door hem getoonzette gedichten. Het is 'Schrijvenderwijs' van Guillaume van der Graf waarop Dirk een vrolijk melodietje zette. Te horen op de CD 'De zee en haar oevers'

Schrijvenderwijs

Schrijvenderwijs was ik ingeslapen
schrijvenderwijs werd ik wakker bij nacht
omdat er woorden stonden te blaten
onder het open raam waar ik lag.

Wie had hen daar bijeengedreven
was het de honger of was het de wind?
Ze stonden in een beginnende regen
doodstil te kleumen op het grind.

Toen heb ik ze mee naar boven genomen
de grote ruit van de spiegel besloeg
ik had voordien nooit geweten hoe men
woorden halfslapend naar boven droeg.

Maar 's morgens vroeg, toen ik ontwaakte,
waren ze weg en de deur stond los
De zon scheen hoog en droog, en er zaten
vogels te lachen in het bos