Deze oproep deed ze tijdens het hoofddoekendebat in de raadszaal van het Gentse stadhuis, maandagavond 5 november 2007. Hierna de tekst van haar persoonlijke getuigenis, recht uit het hart. Er werd in de raadszaal zéér aandachtig geluisterd naar wat meteen haar maiden-speech was.
" Beste collega’s,Ik zit pas sinds begin 2007 in deze gemeenteraad. Ik heb me nu iets meer dan een jaar geleden geëngageerd voor spirit met de intentie om als gemeenteraadslid nuttig werk te kunnen doen voor de Gentse burgers.
Ik ben dan ook vanuit mijn eigen leefwereld en interessesfeer gaan nadenken over wat er allemaal nog beter kan in onze stad: armoedebestrijding, betere huisvesting, meer aandacht voor jonge kunstenaars,…
Ik wil mee oplossingen zoeken voor problemen van Gentenaars en antwoorden bieden op hun vragen. Ik vind het dan ook erg teleurstellend dat we hier vandaag samenkomen om een debat te voeren over iets waar geen probleem rond bestaat. Over de vraag wat een personeelslid van de stad wel of niet mag dragen! Het lijkt wel theater: Een drama. De regisseur is bekend. En wij moeten, flink tegen onze zin meespelen.
Een verbod op uiterlijke religieuze tekenen. Daar gaat het over. Ik was er eigenlijk niet goed van toen ik vernam dat het debat rond het niet bestaande probleem ook in Gent zou worden gevoerd.Een verbod op de hoofddoek die gedragen wordt door sommige moslima's.
Denkt men nu echt dat men iemand kan verbieden zichzelf te zijn? Dat men iemand kan verplichten om te denken of te leven zoals een ander dat wil? Waar zijn ze nu, de waarden van het humanisme of de vrijheid die in Vlaanderen zo gekoesterd worden?
Ik ben tot mijn veertiende in Turkije opgegroeid en woon ondertussen al 15 jaar in België. Ik voel me dan ook letterlijk half Turks en half Belgisch. Ik ben een kind van beide werelden en mag zeggen dat ik in harmonie met mijn twee culturen geworden ben zoals ik nu ben.
Toen ik naar België kwam was het de uitdrukkelijke wil van mijn ouders om me naar een katholieke school te sturen. Ze zagen het als een verrijking, omdat ik zo ook de godsdienst van mijn nieuwe land beter zou leren kennen. Mijn directrice en verschillende leraressen waren zusters. Ze droegen een kap op het hoofd. Uit eerbied. Ik ging elke week, samen met mijn klasgenotes, naar de kerk. Dat was voor mij als veertienjarige nieuwkomer in België echt wel een grote aanpassing. Maar mijn ouders hebben gelijk gekregen, na al die jaren zie ik het het contact met het andere vooral als iets wat me rijker heeft gemaakt.
Collega’s
Ikzelf draag geen hoofddoek en ik ben ook niet van plan om er in de toekomst één te dragen. Ik heb die keuze voor mezelf gemaakt. Maar ik heb de pretentie niet om die keuze voor een ander te maken. Vrouwen moeten de vrijheid hebben om zelf te beslissen of ze een hoofddoek dragen. Het dragen van een hoofddoek geeft blijk van een bepaalde overtuiging en daar kan ik alleen maar respect voor opbrengen.
Ik vind dat alle vrouwen zichzelf moeten kunnen zijn, of ze nu een minirok dragen of een hoofddoek of een sjaal van AA Gent. Ik betwist deze keuzevrijheid niet. De overheid moet niet in hun plaats beslissen. Ik vind het verbieden van een hoofddoek even erg als het verplichten van een hoofddoek. In beide gevallen krijgen de vrouwen geen vrijheid om zelf te beslissen.
Ik vind het ongepast om ervan uit te gaan dat het dragen van een kruisje, een hoofddoek of een keppeltje iemand zou beletten om zijn of haar werk neutraal en in alle eer en geweten te doen! Hoe belangrijk voelen wij ons om daarover in de ander zijn plaats een beslissing te nemen?
Alsof alles ineens zal veranderen als een moslima haar hoofddoek af doet of een christen man zijn kruisje verbergt. Dit getuigt volgens mij van een bekrompen visie. Neutraliteit gaat voor spirit perfect samen met pluralisme en diversiteit.
Voorstanders van een verbod dringen hun visie op als absolute norm. Ik zeg u, onze open en diverse samenleving is ver zoek als men mensen een deel van hun identiteit ontneemt. Een hoofddoekenverbod zal enkel en alleen verdeeldheid zaaien. Moslima’s met hoofddoek zullen, indien de raad een verbod zou goedkeuren, bestempeld worden als degenen die nooit voor de Stad zullen mogen of zelfs willen werken.
Wat zal het gevolg zijn? Frustratie, angst, onbegrip. Het is de regisseurs van dit debat enkel en alleen daarom te doen...
Waarde collega’s,
We doen er volgens mij goed aan ons te concentreren op de problemen van de mensen en niet op schijnproblemen die sommigen willen creëren. Het enige wat we hiermee bereiken is dat we de verschillen nog maar eens uitvergroten. Hebben we dan niet het recht om verschillend te zijn zonder al de heisa?
Wat de politiek moet doen, is initiatieven nemen om de samenleving verdraagzamer en minder hard te maken. De stap die nu gezet moet worden is leren omgaan met de verschillen in plaats van ze te verbieden. Dit is de enige oplossing!
We moeten niet bang zijn om in een diverse samenleving te leven. Integendeel, we moeten bang zijn van een samenleving die zijn verschillen probeert weg te steken. En dat is wat de voorstanders van een hoofddoekenverbod willen doen, de verschillen verbieden. Beste collega’s, dat is niet mijn keuze. Maar Gent is een wijze stad. Gent, laat zo iets niet gebeuren.
Ilknur Cengiz
Spirit-gemeenteraadslid
5 november 2007 "
Geen opmerkingen:
Een reactie posten