vrijdag 12 mei 2006

Altijd iemands vluchteling













Baskische vluchtelingenkinderen op de vlucht voor Franco, 1937, Antwerpen (Bron : Indymedia Nederland)

Bij de Gentse blogger AllesoverGent verscheen de column
van Manuel Mugica-Gonzales Het verhaal van mijn vader, een ontroerende getuigenis over zijn vader die als 7-jarige Baskische vluchteling in 1937 in Gent belandde .

Tijdens de Spaanse burgeroorlog (1936-1939) ving o.a. BelgiĆ« Baskische vluchtelingenkinderen op die door de republikeinse regering naar het buitenland waren gestuurd, ver weg van het oorlogsgeweld. Eens in BelgiĆ« kwamen die kinderen in opvanggezinnen terecht, netjes ‘verdeeld’ over de socialistische en de katholieke zuil. En zo kwam Balthazar via Caritas bij mijn katholieke grootouders en hun kroostrijke gezin terecht. Mijn moeder heeft nog altijd tekeningen van Balta waarin hij de oorlogsgruwel en –dreiging weergaf. Er is nog steeds een goed contact met Balta en zijn familie.

Mijn grootouders langs moederszijde waren in de eerste wereldoorlog oorlogsvluchtelingen in Nederland (grootvader-soldaat in een interneringskamp, grootmoeder met kinderen in een huis in Harderwijk). Heeft die ervaring meegespeeld om kandidaat-gastgezin te spelen?

Enkele jaren terug organiseerde het Gentse Vredeshuis een tentoonstelling over de Baskische vluchtelingenkinderen. Daar ontmoetten we vader Mugica-Gonzales en hoorden we zijn verhaal. Het was voor mijn moeder de gelegenheid om jeugdherinneringen aan haar Baskisch oorlogsbroertje Balta op te halen.

En zo zie je. De wereld is klein. En je bent altijd wel iemands vluchteling.


Geen opmerkingen: